Doświadczenie wiary - Powołanie celnika (25.09 - święto św. Mateusza)

Młodzieniec siedział sam w autobusie. Wzrok miał nieprzerwanie skierowany za okno. Wyglądał na niewiele ponad dwadzieścia lat; był piękny, z twarzą o delikatnych rysach. Pewna kobieta usiadła obok niego. Po zamienieniu kilku słów o pogodzie - ciepłej, wiosennej - młodzieniec niespodziewanie rzekł: - Byłem w więzieniu przez dwa lata. Wyszedłem dzisiejszego ranka i wracam do domu.
     Słowa wypływały z niego jak rwąca rzeka, kiedy opowiadał, jak dorastał w biednej, uczciwej rodzinie i jak jego przestępcza działalność przysporzyła rodzinie bólu i wstydu.
     Przez te dwa lata nie miał od nich wieści. Wiedział, że rodzice byli zbyt biedni, aby pozwolić sobie na podróż do więzienia, i zbyt prości, aby pisać listy.
     On sam przestał do nich pisywać, ponieważ nie odpowiadali. Trzy tygodnie przed zakończeniem kary uczynił ostatni, desperacki krok, który miał mu pozwolić na powrót do ojca i matki. Przeprosił ich za zawód, jaki im sprawił, i poprosił o wybaczenie. Po wyjściu na wolność wsiadł do autobusu, który miał go zawieźć do jego miasta, i którego trasa wiodła obok ogrodu i domu, gdzie dorastał i gdzie nadal mieszkali jego rodzice.
     W liście napisał, że rozumie ich zachowanie. Dla ułatwienia sprawy poprosił, aby dali mu znak, który mógłby zobaczyć z przejeżdżającego autobusu. Jeśliby mu przebaczyli i chcieliby go przyjąć, mieli przyczepić białą wstęgę do starej jabłoni w ogrodzie. Gdyby znaku nie było, młodzieniec nie wysiadłby z autobusu i opuściłby miasto, odchodząc na zawsze z życia rodziny.
     W miarę jak autobus przybliżał się do celu, młodzieniec stawał się coraz bardziej nerwowy, do tego stopnia, że bał się spoglądać przez okno, pewien, że nie zobaczy żadnej wstęgi.
     Po wysłuchaniu jego opowiadania kobieta ograniczyła się tylko do prośby: - Zamień się ze mną. Ja będę wyglądała przez okno.
     Autobus jechał dalej, mijając jeszcze kilka domów. I w pewnej chwili kobieta zobaczyła drzewo. Dotknęła delikatnie ramienia młodzieńca i powstrzymując łzy, wyszeptała: - Spójrz! Spójrz! Obwiesili całe drzewo białymi wstążkami!

Dzisiaj obchodzimy w Kościele święto św. Mateusza Apostoła. Przed powołaniem na Apostoła był celnikiem. Profesja ta w ówczesnych czasach była pogardzana przez społeczeństwo, zaliczana do zawodów uciskających ludność poprzez pobieranie cła (dopuszczali się ździerstw przez wygórowanie żądania). Powołanie Mateusza na Apostoła było równoznacznym aktem z przyjęciem przez rodziców do domu, chłopaka z opowieści Bruno Ferrero. Mateusz idzie za Jezusem, który go przyjmuje i poprzez powołanie okazuje mu swoją miłość i przebaczenie . Widzi on swoją grzeszność, wie , że jego działalność przysporzyła ludziom wielu krzywd – i zapewne - jego rodzinie bólu i wstydu. Rozstaje się ze swoją bramą, miejscem pracy, które odtąd kojarzyć mu się będzie z jego dotychczasowym życiem i zatwardziałością oraz chciwością celników. Święty Mateusz pójdzie za Jezusem, ujęty Jego miłością. Po prostu pójdzie. Nie pyta, dokąd idzie, gdzie będzie spał, co jadł. ,,Pójdź za mną” to wezwanie Jezus kieruje również do nas. Zostawmy nasze komory celne – nasze grzechy i chodźmy za Nim. On wywiesza nam zawsze białą wstęgę – którą jest konfesjonał, w którym czeka Jego Miłosierdzie.

Jesteśmy bardzo podobni do bestii, gdy zabijamy.
Jesteśmy bardzo podobni do ludzi, gdy osadzamy.
Jesteśmy bardzo podobni do Boga, gdy przebaczamy